tu-i-teraz

Znowu powracam. Z cieniem marzeń, miości, z tym co najważniejsze... Z dużą dawką mani przyjacielskiem. Próbuję odnaleźć moje zaginione pragnienie walczenia o dobro. Jestem jak liście na wietrze, które potrzebują zachenty do wzlecenia wysoko. Nie chce mi się nic robić... Powraca do mnie odrętwienie. Moje cialo odmawia mi posluszeństwa, a raczej nogi. Bolą, bolą... Chce się uwolnić o od mego cierpienia. Och, dzwoni moja komórka...

Dzwoni- to ten jedyny.. książe na biaym rumaku. Nie myślę o bólu, nie myślę o kopotach, myślę o nim i o jutrzejszym kinie!!!!

Znowu powracam. Z cieniem marzeń, miości, z tym co najważniejsze... Z dużą dawką mani przyjacielskiem. Próbuję odnaleźć moje zaginione pragnienie walczenia o dobro. Jestem jak liście na wietrze, które potrzebują zachenty do wzlecenia wysoko. Nie chce mi się nic robić... Powraca do mnie odrętwienie. Moje cialo odmawia mi posluszeństwa, a raczej nogi. Bolą, bolą... Chce się uwolnić o od mego cierpienia. Och, dzwoni moja komórka...

Dzwoni- to ten jedyny.. książe na biaym rumaku. Nie myślę o bólu, nie myślę o kopotach, myślę o nim i o jutrzejszym kinie!!!!

Co robię...? Nic prócz tego, że żyję. W świecie penym tego co każdy może zobaczyć. Czuję myślę, pamiętam chwile, o których nikt nie pamięta. Marzę. Zasypiam w koncie z nimi. Czekam na księcia z bajki, lecz on nie nadjeżdza na biaym rumaku. Proszę by ktoś mnie wspomóg dobrym sowem, swoim czystym sercem. Nic mi nie daje chodzenie między falami rospaczy, bo nadal żyję w ciemności. Ciemności serca, darów i marzeń. Poznaam kogoś niedawno, lecz ciężko mi się odezwać, żę chcę z nim być. Kobiety nie mówią czego chcą one pokazują: wzruszenie, pacz, proĄbe. Chcę mu pokazać, lecz nie potrafię prosić o przebaczenie. Żyję tak do jutrzejszego dnia, do piątku , który będzie za parę dni... W wekend go zobaczę. Uratuję siebie.